Hechting en de Kilimanjaro

Afgelopen september kwam ik terug uit Tanzania waar ik de Kilimanjaro heb beklommen. Waar de andere deelnemers van deze reis enthousiast begonnen met het delen van hun ‘grootste lessen’ werd ik bij thuiskomst diezelfde ochtend nog geconfronteerd met de grootste angst die elke ouder van een dochter met vroegkinderlijk trauma in de pubertijd mee rond loopt. 

Voor mij geen euforie of lekker aan de slag met alle nieuwe ideeën opgedaan tijdens deze fantastische reis, ik moest gelijk aan de werk om alle benodigde hulp en voorzorgsmaatregelen voor mijn dochter in te schakelen. 

Tegelijkertijd een janboel van gevoelens: wat ben ik toch een flutmoeder, ik weet toch dat ik het kader van mijn dochter ben, waarom moest ik nou weer zo nodig voor deze uitdaging gaan terwijl ik thuis een kwetsbaar meisje heb die mij dagelijks nodig heeft.

 Daarnaast ook gevoelens van: houdt dit nou nooit op? 

Waarom heb ík nu juist een dochter die mij nog steeds zo nodig heeft dat zodra ik weg ben dingen gaat doen die zo onverstandig zijn dat dit gevaar kan opleveren voor haarzelf maar ook voor ons gezin? 

Ik trek dit niet meer, ik wil dat het nu ophoudt en dat mijn dochter net als haar leeftijdsgenootjes kan genieten van haar leven. Ik gun haar dat zo, gewoon zoals alle andere pubers lekker plezier maken, lachen, onophoudelijk giechelen, gezellig naar de film of kopjes theedrinken, naar het schoolfeest naar jongens gluren en samen met vriendinnetjes uitgebreid roddelen over wie er op wie verliefd is. Maar ik heb geen dochter die naar schoolfeesten gaat, vriendinnetjes heeft en plezier maakt in haar leven. Ik heb een dochter die een dagelijkse strijd levert om de dagen door te komen, die door iedereen op school wordt genegeerd of wordt na geroepen, geen vriendinnen heeft, haar opa én oma in het afgelopen ander half jaar heeft verloren, zo verlangt naar vriendschap en contacten met leeftijdsgenootjes, maar het lukt haar simpelweg niet dit op te bouwen. En alsof dit nog niet genoeg was om te dragen kregen wij op vrijdag 13 oktober, toepasselijke datum NOT, nog een nieuw klap voor onze kiezen. Een klap waarbij alles waar ik mijn fundering als ‘Esther’, moeder en mens op gebouwd had totaal onder mijn voeten voelde verdwijnen, het voelde alsof ik in een bodemloze put aan het vallen was waar geen einde aan leek te komen. Alles waar ik mijn leven, mijn zijn, mijn gezin op had gebouwd leek opeens niet meer te bestaan. Ik probeerde nog met man en macht aan alles vast te houden onderweg naar beneden, maar het leek allemaal los zand en niet meer te bestaan. Langzaam gleed ik weg in een neerwaartse spiraal van wanhoop, woede, angst en verdriet. Ik herkende mijzelf niet meer. Was dit nou de Esther die altijd sterk bleef er altijd voor anderen was? Een aantal weken kon ik niet veel meer dan huilend, schreeuwend en apathisch in bed liggen. De hele dag tv kijkend om deze onwerkelijke situatie weg te drukken door het kijken van onzinnige tv-shows, iets wat ik normaal gesproken zo’n tijdsverspilling vind. Het enige wat ik nog een beetje voor elkaar kreeg was er voor de kinderen zijn. Ondertussen hopend op een wonder of dat ik wakker zou worden uit deze gruwelijke nachtmerrie. Maar 2 maanden later is er geen wonder geschied en word ik nog steeds elke ochtend wakker in deze nieuwe werkelijkheid. Het is niet te bevatten dat je leven het ene moment zo ongelofelijk fijn voelt omdat je eindelijk je ‘mission in life‘ hebt gevonden om het vervolgens te zien veranderen in een nachtmerrie waar maar geen einde aan lijkt te komen. Je opeens dagelijks een strijd moet voeren om de dag door te komen. Je ziet het leven aan je voorbijgaan en het voelt alsof je er zelf geen onderdeel meer van uitmaakt. Totaal uit verbintenis met alles waar ik zoveel passie voor had. Gelukkig hebben mijn vrienden en vooral mijn buurtjes ervoor gezorgd dat ik en de kinderen nog overeind staan. Maar mijn hart en ziel zijn gebroken en daar moet ik nu een manier voor zien te vinden om die te helen. Nu ben jij natuurlijk van mij gewend dat ik heel open ben over de dingen die in ons leven gebeuren. Maar wat misschien niet helemaal duidelijk voor je was, dat ik alleen dingen met je deelde waar we zelf als gezin al doorheen waren. Ik deelde dus nooit dingen waar we zelf nog helemaal middenin zaten zoals nu. Daarom is deze blog vager dan je van mij gewend bent, doordat ik niet de details met je deel. Ik hoop dat je daar begrip voor hebt. Op dit moment is privacy voor mij en de kinderen belangrijk. Na twee maanden in totale wanhoop gezeten te hebben hoop ik voor het nieuwe jaar een nieuwe start te maken. Natuurlijk heb ik nog steeds mijn missie die staat: ‘Ik wil dat hechtingsproblemen net zo bekend worden als Autisme en ADHD’ Hopelijk heb je er begrip voor dat mijn energie en toewijding nu even niet 100% is. Daarom wil ik via deze weg laten weten dat het mij op dit moment niet lukt om e-mails met persoonlijke vragen te beantwoorden. Ik hoop dat ik stapje voor stapje weer op weg kan naar mijn toewijding voor Als hechten niet vanzelf gaat. Nu moet ik vooral zorgen dat ik naar mijn eigen grenzen luister en rust pak die nodig is. Niet mijn sterkte kant. Maar hopelijk gaat dit elke dag weer een beetje beter zodat ik langzamer in de aankomende periode de dingen weer kan gaan oppikken. Ik vind het altijd moeilijk om te juist woorden te vinden zonder afgezaagd te klinken. Maar ik vind het bijzonder dat je mij en mijn blogs volgt. Dankzij mensen zoals jij heb ik steeds weer de kracht om door te gaan. Op social media lijkt dit allemaal zo makkelijk en easy piecy. Maar pin je daar niet op vast, het is hard werken en krijg zo nu en dan best reacties die mijn hart diep raken. Dit is niet makkelijk maar ik weet waar ik het voor doe: voor alle ouders en hun kinderen met vroegkinderlijk trauma en natuurlijk de professionals die met zoveel zorg en inzet voor onze kinderen opkomen en er dagelijks voor ze zijn als het ons niet meer lukt. 

Dus ik wens jou voor 2018 een fijn, rustig, begripvol, vrolijk, inspirerend jaar. Zie het geluk in kleine dingen, laat je niet gek maken door anderen die niet snappen waar wij dagelijks mee te maken hebben en weet dat je bij de community van Als Hechten niet vanzelf gaat altijd andere ouders en professionals kunt vinden die er voor je zijn, je even het gevoel kunnen geven dat er niet alleen voor staat. 

Als een klein cadeautje heb ik op mijn youtube kanaal een interview van Frank Krijgsman gezet. Frank is neurotherapeut en heeft een praktijk waar hij neurofeedback behandelingen geeft. Een zeer interessante therapie voor vroegkinderlijk trauma en hechtingsproblemen. Ik hoop dat je het interview interessant vindt. Heb je nog vragen stel ze dan gerust in onderstaande reactiebox. Hechte groet, Esther